Gavin-Viano
Maker
Het werk van de Rotterdamse Gavin-Viano barst van maatschappelijke urgentie. Via grassroots-initiatieven behandelt hij thema's die van vitaal belang zijn voor de zwarte gemeenschap, de LGBTQIA+-gemeenschap, mensenrechtenactivisten en kwetsbare jongeren.
Biografie
Gavin-Viano volgde een opleiding aan Codarts Rotterdam Dansacademie en ontving hij beurzen voor The New York Film Academy. Als performer trad hij op in Grease (Vorst Nationaal), Yab Yum (Koninklijk Carré), Rocky Das Musical (Stage Entertainment Hamburg) en Ragtime Das Musical (Staatstheater Kassel, Braunschweig en Oper Graz). Hierna studeerde hij regie aan de Toneelacademie Maastricht. Tijdens zijn opleiding was hij assistent-regisseur bij Toneelgroep Oostpool en parttime onderzoeksadviseur bij VSBfonds. In 2020 won zijn afstudeervoorstelling Ach Mijn Wederhelft de DNA Next Stimuleringsprijs. Hij ontwikkelt zijn werk bij VIA ZUID, IMPACT en Frascati Producties.
Op het Town Tales festival bij Frascati presenteerde Gavin-Viano in 2020 A Plastic State Of Mind. Het jaar daarop begon hij zijn traject als Frascati-maker met de trilogie Ach Mijn Wederhelft—een verkenning van seksuele revoluties uit het verleden, heden en de toekomst. Zijn tweede Frascati-productie, Bloodscent (2022), was een gelaagd, performatief werk over een jonge vrouw die heelt van trauma, met Pricess Bangura in de hoofdrol. Multiversum (2023) verdiepte zijn kenmerkende beeldtaal en gebruik van muziek, waarbij hij de kracht van de kinderlijke verbeelding onderzocht en vraag stelde: kunnen we kinderspel heroveren om onszelf te bevrijden van trauma? In de zomer van 2024 ging A Shadow Can See in première op de Parade: een audiovisuele voorstelling waarin een schaduw de hoofdrol speelt. Het volgende jaar testte hij daar de voorstelling die hij later zou uitwerken bij Frascati: Yes Girl, een sprookje en een nachtmerrie in één.
Gavin-Viano streeft ernaar het Nederlandse theater toegankelijker te maken voor gemeenschappen die er tot nu toe geen stem kregen. Hij vertelt niet-westerse verhalen, biedt perspectieven die de gebruikelijke witte mannelijke blik counteren, en zoekt bewust naar de intersectionaliteit van zijn personages. Zo creëert hij werelden waarin taal, beweging en muziek samenvloeien, en waarin humor de basis vormt voor dramatische verkenning.
In de pers
"Smachtende liefdesliedjes van zelfbewuste zanger Gavin-Viano"
★★★★ NRC over Able to Fuck Love"De regisseur overdondert het publiek met ideeën en dilemma’s en schept met een happening-achtige sfeer ruimte om erover in gesprek te gaan."
NRC over Ach Mijn Wederhelft"Ik bevraag de codes van het theater"
Interview in Het Parool''We zien de drie overleden levensgidsen als witte verschijningen (gespeeld door Sharifa Smith, NØËL en Cèlion Kerk) in een mysterieus wit doekdecor dat alle kanten op zwaait en waait. In combinatie met de bijzondere belichting (Wes Broersen), waardoor de vertelster soms in een gevangenis lijkt te zijn beland of zich in de schaduw probeert te verbergen, levert dat een magisch en soms beklemmend mooi beeld op.''
Theaterkrant (Keuze van de Criticus) over Bloodscent''(...) En dat alles komt terug in de dynamische performance van hoofdrolspeelster Princess Isatu Hassan Bangura. Waar we geneigd zijn heling te beschouwen in termen van zachtheid en een innerlijke reis, toont zij dat dat proces ook woest, getergd en extatisch kan zijn.''
Het Parool over Bloodscent"Theater om de kloof tussen zwart en wit te dichten"
Human over Melanine Ten Strengste Verboden
Producties
