Terug

Een persoonlijke voorstelling over wat thuis is, waar de idealen zijn gebleven en wat revolutie nog betekent in een land dat kapot is. 

 

Een jonge vrouw besluit terug te gaan naar Syrië, het land van haar ouders, waar het gezin wegvluchtte toen zij vier jaar oud was. Nu is het tijd om terug te gaan en de wortels van de revolutie op te graven. Ze kan niet langer passief zitten wachten in Nederland. Ze wil ook vechten voor vrijheid, onrecht bestrijden met rechtvaardigheid en moedig zijn. Maar met elke stap wordt de berg problemen die de oorlog in Syrië heeft veroorzaakt groter. Eenmaal onderweg blijkt ‘terug’ een moeilijk begrip: waar is ‘thuis’ en wat betekent dat? Ineens is alles dubbel, want alles is kapot geschoten. De stad Homs, haar neef en de idealen van de revolutie. Maar teruggaan naar Nederland lijkt ook geen optie. 

 

Huilen doen we thuis

Ik weet niet waar mijn thuis is

Dus ik huil niet.

 

Terug is een persoonlijke voorstelling over wat thuis is, waar de idealen zijn gebleven en wat revolutie nog betekent in een land dat volledig aan scherven ligt. Jouman Fattal speelt alle rollen zelf: haar moeder, zichzelf, President Bashar Al-Assad. En wat is nu eigenlijk de rol van revolutieleider Abdel Baset Al-Sarout?

 

‘Adembenemende confrontatie met weerbarstig onderwerp. […] Fattal toont zich een begenadigd schrijver, die vooral in poëzie en rap excelleert […] hier staat een zelfverzekerde nieuwe maker met een unieke eigen stem.’ ★★★ Theaterkrant

 

tekst, regie & spel Jouman Fattal eindregie Alexandra Broeder vormgeving Tess de Vlieger techniek Tycho van Iwaarden video Judith Hofland lichtontwerp Gé Wegman publiciteitsbeeld Casper Koster fotografie Bas de Brouwer met dank aan Manja Topper, Timen Jan Veenstra