Anna Verkouteren Jansen
Anna Verkouteren Jansen (Nederland, 1992) maakt filmisch, zwart-komisch theater over de eenzaamheid en het onvermogen van de mens. Haar voorstellingen worden bevolkt door personages die een karikatuur van zichzelf lijken te zijn geworden, ronddolend in een absurdistisch universum. Met een liefdevolle blik beziet zij de underdog en legt zij vast hoe het lichaam uitdrukt wat met taal niet te zeggen is.
Verkouteren Jansen studeerde in de zomer van 2017 af aan de Regie Opleiding van de Toneelacademie Maastricht met de filmbewerking The Lobster (Yorgos Lanthimos). Het jaar daarvoor was haar voorstelling Stallerhof (Franz Xaver Kroetz) te zien in Frascati, over de onmogelijke liefdesrelatie tussen een zwakbegaafd tienermeisje en een vier keer zo oude stalknecht. In beide voorstellingen hunkert de onbeholpen mens gestileerd naar geborgenheid, terwijl oerdriften en emoties borrelen onder een dikke laag eelt.
In 2018 maakte zij bij Frascati Producties Plankton, samen met Hendrik Kegels. In deze slo-mo ballad of sadness and seclusion toonden zij een reeks individuen die als moderne Don Quichotes de strijd aanbinden met de leegte van het bestaan. Omdat de mens de gave heeft om werelden te creëren bovenop de werkelijkheid. En omdat onder een grauwe laag vet en gefnuikte verwachtingen het hart blijft hunkeren en de ziel zich roert. Inspiratiebronnen waren onder meer het filmwerk van Miranda July, duistere graphic novels, science fiction en natuurdocumentaires.
In datzelfde jaar maakte Verkouteren Jansen samen met de jonge actrice Jente Jonkhoff een presentatie voor Frascati Issues #Rebel. Uitgangspunt vormde de beroemde fotoserie Beach Portraits van Rineke Dijkstra, waarin zij tientallen adolescenten in klassieke poses op het strand portretteerde. Jonkhoff kroop in de huid van de tieners in het moment net vóór de foto en wist zo hun ongemakkelijkheid en existentiële onzekerheden, zo subtiel zichtbaar op de foto, tot leven te wekken.
Hierna volgde de Engels gesproken voorstelling Het principe van verdwijnen, waarin Verkouteren Jansen, via het werk van Haruki Murakami en Marguerite Duras, vorm geeft aan de ruimte tussen zijn en niet-zijn, licht en donker. In een filmische en hallucinogene trip maakt ze een parallelle wereld zichtbaar. Hier, in deze ruimte, neemt de eenzaamheid van de mens kosmische proporties aan, en is de herinnering aan dat wat gebeurd is het enige wat over is. In seizoen 2020/21 werkte Verkouteren Jansen in het traject Montignards van Kultuurfaktorij Monty.
Producties
- Het principe van verdwijnen (Frascati Producties 2019)
- Plankton (Samen met Hendrik Kegels, Frascati Producties 2018)
- Voodoo Rouge (Over Het IJ Festival 2017)
- The Lobster (Afstudeervoorstelling Toneelacademie Maastricht 2017)
- Stallerhof (Toneelacademie Maastricht 2016)
Pers
"In Het principe van verdwijnen belanden we in een Murakamiaanse twilight zone (…) Het levert interessante gedachtekronkels op over existentiële eenzaamheid en de (on)mogelijkheid om verdwijnen voor te stellen (…)."
Theaterkrant
"Wat Jansen laat zien is van tijd tot tijd droogkomisch; maar je kunt er ook vol verbazing naar blijven kijken."
De Volkskrant over Plankton