Francesca Lazzeri

Francesca Lazzeri (Italië, 1991) weet met een pure en minimale beeldtaal grote thema’s als dood, seksualiteit en tijd te verbinden aan een menselijke maat. Met grote precisie werkt zij haar (vaak filosofisch gegronde) ideeën uit tot de uiterste consequentie. Achter de sterk fysieke, schijnbaar eenvoudige performances opent zich een wereld aan persoonlijke associaties en maatschappelijke, soms zelfs uitgesproken politieke connotaties. Samen met Tamar Blom, Job Rietvelt en Joost Segers vormt Francesca Lazzeri het collectief Wild Vlees.

Francesca Lazzeri studeerde en werkte in Zwitserland, Oostenrijk, Ierland, Rusland en Italië. In 2016 rondde ze de Mimeopleiding Amsterdam (ATD) af met een tweetal voorstellingen. Being Singular Plural vertrok vanuit het gegeven dat ieder mens zowel ‘singular’ als ‘plural’ is, een uniek individu én onderdeel van de mensheid als geheel. De essentie van deze dualiteit wist Francesca te vangen in het even krachtige als poëtische beeld van een oudere en een jongere man die elkaars adem delen. In When everything is human, the human is an entirely different thing onderzocht zij samen met Tamar Blom hoe je afstand kunt nemen van je eigen identiteit. De performance speelde zich af in een grote, lege loods, waarin zij een vloer zorgvuldig bedekten met gips, om uiteindelijk zelf geheel op te gaan in het witte materiaal en zo een levend sculptuur werden. Beide voorstellingen werden gecoproduceerd door Festival Boulevard i.s.m. Festival Cement en When everything is human… werd genomineerd voor de BNG Nieuwe Theatermakersprijs. Aansluitend maakten Francesca en Blom An Incomplete Life, dat op Festival Cement in première ging.

In september 2017 maakte Francesca haar eerste Frascati Productie, Everything must be interpreted as intensity, over de verhouding mens-dier binnen onze samenleving. Wat is ‘het dier’ in een wereld waarin alles tot object in dienst van de mens en zijn behoeften is gemaakt? En wat zijn de consequenties van de huidige machtsverhoudingen voor andere dieren dan de mens? Met een drietal raak gekozen beelden – een gevecht tussen twee mens-dieren, een oogstrelend bloedbad en een karikatuur van de consumptiemens – zette zij deze thema's op scherp.

In juli 2018 ging Francesca's tweede Frascati Productie in première tijdens Over het IJ Festival, Dear friend, wolves have always eaten sheep. In deze voorstelling vertaalt Francesca beelden die we allemaal kennen ten aanzien van de vluchtelingencrisis: lichamen komen aan land, maar zijn kort gezegd ongewenst. Met een gigantisch waterkanon spuit Francesca haar eigen spelers terug het IJ in zodra zij voet aan land zetten. Via haar sterke, niet mis te verstane beeldtaal creëert zij een bijna symfonische choreografie over de politieke verdeeldheid ten aanzien van migratie binnen het huidige Europa. In alle simpelheid tergt Francesca haar publiek en treft zo doel: Dear friend, wolves have always eaten sheep is een bijzonder confronterende voorstelling temidden een vrolijk, bruisend en dynamisch theaterfestival.

Producties

Dear friend, wolves have always eaten sheep (Frascati Producties & Wild Vlees in coproductie met Over het IJ Festival en Theaterfestival Boulevard 2018)
Everything must be interpreted as intensity (Francesca Lazzeri (Wild Vlees) / Frascati Producties 2017)
An incomplete life (Francesca Lazzeri & Tamar Blom (Wild Vlees) / Festival Cement 2017)
Being Singular Plural (Afstudeervoorstelling Francesca Lazzeri aan de Mime Opleiding van de Academie voor Theater en Dans Amsterdam. Francesca Lazzeri (Wild Vlees) / Festival Boulevard / Festival Cement, 2016)
When everything is human, the human is an entirely different thing (Afstudeervoorstelling Francesca Lazzeri aan de Mime Opleiding van de Academie voor Theater en Dans Amsterdam. Francesca Lazzeri & Tamar Blom (Wild Vlees) / Festival Boulevard / Festival Cement, 2016)

Pers

"Lazzeri bevraagt de intensiteit waarmee mensen hun projecten in de wereld doorzetten ten koste van de rest van de schepping. Ze kiest voor drie sterke beelden op rij: het ongelijke gevecht van de viervoeter met de tweevoeter, het bouwen van een bloedbad en het ridiculiseren van overconsumptie. Nergens doet de voorstelling dramatisch, al heeft iedere scène een uitgesproken intensiteit."

★★★★ Theaterkrant over Everything must be interpreted as intensity

"Eén voor eén, dan soms met z’n tweeën en uiteindelijk als groep proberen de performers zich staande te houden in de straal, als ze niet al bij het beklimmen van de kade er af gespoten worden […] Door het politieke debat te laten voor wat het is, en stomweg de nadruk te leggen op het afzien op de grens, uit naam van de toeschouwers, roept de voorstelling uitdrukkelijk een machteloos gevoel op en frustratie."

★★★★ Theaterkrant over Dear friends, wolves have always eaten sheep.